Instalacja elektryczna – część sieci niskiego napięcia stanowiąca układ przewodów w budynku wraz ze sprzętem elektroinstalacyjnym, mający początek na zaciskach wyjściowych wewnętrznej linii zasilającej w złączu i koniec w gniazdkach wtyczkowych, wypustach oświetleniowych i zainstalowanych na stałe odbiornikach energii elektrycznej.

Służy do dostarczania energii elektrycznej lub sygnałów elektrycznych do odbiorników. Instalacja elektryczna niskonapięciowa jest zespołem urządzeń elektrycznych o skoordynowanych parametrach technicznych, napięciu znamionowym do 1000 V prądu zmiennego i 1500 V prądu stałego, przeznaczona do doprowadzania energii elektrycznej z sieci rozdzielczej do odbiorników.

Potocznie, jako instalację elektryczną rozumie się często tylko ułożenie na stałe przewodów elektrycznych. Instalacja elektryczna w budynku mieszkalnym składa się z układu zasilania niskiego napięcia, obejmującego:
– przyłącze i złącze kablowe,
– tablicę rozdzielczą,
– piony i linie zasilające,
– instalację odbiorczą,
– odpowiednią liczbę obwodów.

Instalacja taka obejmuje nie tylko przewody i kable elektroenergetyczne, urządzenia zabezpieczające i przyrządy łączeniowe, zabezpieczające, ochronne, sterujące i pomiarowe wraz z ich obudowami i konstrukcjami wsporczymi, lecz także rezerwowe źródła energii elektrycznej, takie jak baterie akumulatorowe, urządzenia bezprzerwowego zasilania (UPS) oraz zespoły prądotwórcze, wraz z instalacjami przynależnymi do tych urządzeń. Instalacje elektryczne zasilające odbiorniki o umiarkowanym poborze mocy (nie przekraczającym zazwyczaj 100 kVA) są zasilane z sieci rozdzielczych niskiego napięcia.